En record d’Ezequiel Jara

Aquest mes de juliol es compleix un any de la mort del conegut fotogràf de  Sa Coma, Ezequiel Jara. La seva família i amics feren una pregària per la seva ànima i el recordaren junts el passat diumenge a l’església de Santa Maria de Sa Coma.

CARTA DE ROCÍO

Hola papa, quería dedicarte unas palabras en un día como hoy.

Hoy hace un año que te fuiste, un año sin ti…Sin sentir tu cariñó, tu presencia, sin escuchar tu risa, sin sentir la fuerza que transmitías y seguirás haciendo,,,Tantas cosas buenas por decirte y que todo se quede en poco, porqué aun te quedaba mucho por hacer.

Te prometí qye cuidaria de mama y la niña, es el reto que me propongo cada día a seguir, pero todo se hace muy difícil sin ti, Nos sentimos muy solas desde que te fuiste. Nos has dejado un vacío muy grande, que no logramos llenar ni con tus recuerdos. Nunca te olvidaremos, no hay un solo momento en el que no pensemos en ti, ojala todo fuera tan diferente…Ojala tu estuvieras aquí.

Lo más dificil de todo es intentar aguantar, ser fuertes y estar unidas, porqué tú eras quien se encaragaba de eso y no sabemos hacerlo sin ti. NO sé como te pudo pasar esto, como nos han hecho esto…No te imaginas el dolor que has dejado al irte y lo peor es que aun te seguimos esperando. Sé que me escuchas siempre, pro no tener respuestas, no poder abrazarte y decirte en persona lo mucho que te quiero y me haces falta me mata por dentro. Me encantaría poder salir corriendo, da igual el destino, pero que volviéramos a estar solos los cuatro juntos. Volver a escuchar tus pasos por la casa cada mañana y despertarme, seguir escuchando el “mi niña pochaca” cada  vez que despertabas a la niña, seguir viendo como cuidas de mama, siendo su todo…

Papa, el tiempo no pasa desde que te fuiste y cada día es más doloroso que que el anterior. Quiero seguir aprendiendo cosas de ti, quiero que veas crecer a la niña y la eduques como hiciste conmigo, quiero verte envejecer al lado de maña y que disfrutéis jde vernos crecer. Al fin y al cabo la vida es solo eso, momentos. Vivirlos lo mejor que podamos ya que es lo único qeu nos queda. Después de meditar durante un año, a la única conclusión que he llegado es que no podemos hacer esto sin ti. Que te queremos, que te echamos muchísimo de menos y que nos haces mucha falta. Ojalá pudiera añadir que vuelvas…Pero sabiendo que es imposible te pediría que nos llevaras contigo. Sé que estarás en un lugar maravilloso, ya que por lo que has sido mereces lo mejor, ¿pero qué es mejor levantarte cada mañana al lado que tu familia?.

Estamos todos muy enfadados con la vida, con el mundo…Quiero enfadarme contigo por consentir esto, pero no puedo, porqué tu no tienes la culpa de nada. Tu madre, hermanos, cuñados, sobrinos, amigos, mama, la niña y yo estamos destrozados. Solo esperando una salida a esta vida, una explicación, una oportunidad…

No tengo palabras suficientes para recalcar lo mucho que te queremos, que te necesitamos…No puedo despedirme de ti y nunca lo haré. Te necesito siempre a mi lado, no me dejes nunca, porqué sin tu presencia no podré seguir adelante. Solo nos queda acostumbrarnos a que solamente podemos sentir tu presencia, recordarte…

Papa sé que tú estás con nosotras, no nos dejes nunca, ¿vale? Ya que la muerte no estaba en tus manos, sé que esto sí, porqué estás a cada momento en mi mente y en mi corazón.

Me despido diciéndote lo que ya sabes…que pudieras retroceder el tiempo. Para verte aunque solo fueran 5 minutos más…Te queremos con locura y nunca te olvidaremos. Rocío.

Foto: Ezequiel Jara, con su mujer Manoli, su hija Rocío y la pequeña Elizabet el dia de su Primera Comunión.


 

Deixa un comentari

L'adreça electrònica no es publicarà. Els camps necessaris estan marcats amb *

Aquest lloc utilitza Akismet per reduir els comentaris brossa. Apreneu com es processen les dades dels comentaris.